Sözlerin Sultanı

Ben sana yazılar yazarım, ÅŸiirler okurum, “yorgun iÅŸ dönüÅŸlerine” bırakırım tüm kasvetimi ve her gece ölmeden kusarım sensizliÄŸi…
Gözlerim taşırken gamı, rızk denen bu yükü de unuturum, saçı sakala baÄŸlar yatarım, sen yeter ki ruhumda kal!

Sen hülyalarımda kal! Orada daha kutsal ve daha yücesin!
Bilirim! Orada daha huzur verici ve sevgini esirgemezsin.
Sen rüyalarımda kal!
Elini tutarım, gözüne bakarım, saçlarını tararım rüzgârda!
Sen hep içimde kal yasak aÅŸkım!
Ağlarım,
Söylerim hem ÅŸarkımızı, sonra dualarım vardır peÅŸi sıra, mübarek akÅŸamlarda dillendiririm!
Sen içimde kal ey sevdiÄŸim!
Ben sana yazılar yazarım, ÅŸiirler okurum, “yorgun iÅŸ dönüÅŸlerine” bırakırım tüm kasvetimi ve her gece ölmeden kusarım sensizliÄŸi…
Gözlerim taşırken gamı, rızk denen bu yükü de unuturum, saçı sakala baÄŸlar yatarım, sen yeter ki ruhumda kal!

Zannımca bu aÅŸk efsanem olacak benim! Her defasında ulaÅŸmak istediÄŸim ama tutamadığım bir aÄŸaç dalı. Görmek istediÄŸim sonsuzluk, bulmak istediÄŸim mutluluk, sevgilerin en yücesini yüklediÄŸim sen;
Zannımca bu aşk sonum olacak benim!

Rubai’den de girdim, Mesneviden de, Kürdili Hicaz da yetmedi, UÅŸÅŸak makamı da kurtarmadı bu ruh halini… Anlatmaya deÄŸer bulamadım hiçbir naÄŸmeyi, anlamaya deÄŸer gelmedi hiç biri…

Arayıp bulması gereken bir adresi var gönlümün! Biliyorum çiçeÄŸim, hiç bulamayacak seni! Hep soracak, isteyecek, koklayacak ve arayacak ama hiç bulamayacak.
Gözlerim tütecek gözlerinde, ellerinin hasretiyle, yokluÄŸa deyecek ellerim, sesinin titreÅŸimini ararken kulaklarım, bir kurt kadar keskin olacak ve kesif bir yorgunlukla düÅŸecekler omzuma… Acıdır, ızdıraptır, yazıktır ki ne ellerini bulacak ellerim, ne gözlerini gözlerim ve ne de sesini iÅŸitecek kulaklarım…

Åžimdi bu geceden sonra, yani bir sonraki geceye eÅŸ düÅŸen karanlıkta ve onu takip eden sonraki ayrılık zamanında, ya da sonrasında…
Åžimdi bu gündüzden sonra, yani bir sonraki gündüze eÅŸ düÅŸen aydınlıkta ve onu takip eden sonraki ayrılık zamanında, ya da sonrasında…
Åžimdi bu düÅŸündüÄŸüm “sen”den sonra, yani bir sonraki düÅŸünceme eÅŸ düÅŸen paragrafta ve onu takip eden ayrılık cümlesinde, ya da sonrasında…
Åžimdi bu yaÅŸamdan sonra, yani bir sonraki yaÅŸama eÅŸ düÅŸen zamanda ve onu takip eden sonraki ayrılık zamanında, ya da sonrasında,
Kulakların çınlarsa sevdiÄŸim, bil ki adını anıyorum ve seni söylüyorum her daim!

Sen içimde kal ey sevdiÄŸim!
Ben sana yazılar yazarım, ÅŸiirler okurum, “yorgun iÅŸ dönüÅŸlerine” bırakırım tüm kasvetimi ve her gece ölmeden kusarım sensizliÄŸi…
Gözlerim taşırken gamı, rızk denen bu yükü de unuturum, saçı sakala baÄŸlar yatarım, sen yeter ki ruhumda kal!

Mahur akÅŸamlardan da yazdım, denemelerden de, manzum da yetmedi, serbest nazım da kurtarmadı beni, yazıya dökmeye baÅŸaramadım hiçbir zaman seni! Seni tercüme edemedi lisanıma hiçbir kelime!
Sonunda olması gereken bir sahibi var gönlümün! Biliyorum sevdiÄŸim, hiç olmayacaksın sen! Hep soracak, isteyecek, koklayacak ve arayacak ama hiç bulamayacak.

Sen içimde kal ey sevdiÄŸim!

Alıntı